كَنَى‏- كِنَايَةً [كني‏] بالشى‏ءِ عن كذا: از فلان چيز به كنايه و پوشيده سخن گفت؛
«زَيْدٌ كَثِيرُ الرّماد»: كنايه از سخاوت و بخشش زيد است،
به چيزى سخن گفت ولى مقصودش چيز ديگرى بود،
- كُنْيَةً و كِنْيةً زيداً: او را ابا فلان يا ابى فلان ناميد.